Бага ангийн "Монгол хэл"-ний дэвтрийн тухай дурсамж

Та минь хар даа. Ямар дотно харагдаж байнаа. 3-р ангийн Монгол хэлний хичээлийн дэвтрийн хэдхэн хуудас ямар их дурсамжийг бидэнд үлдээгээ вэ?

Манай ангийнхан бүгдээрээ яг ингэж багшийгаа дууриаж бичдэгсэн. Хэдийгээр энэ дэвтэр М.Туяа гэж хаяглагдсан ч, эзний нэр нь байхгүй бол Үржин багшийнх эсвэл түүний аль нэг шавийнх гэдэг нь хэнд ч тодорхой. Бүгдээрээ л угалзруулаад, нямбай, цэвэрхэн бичнэ. Харин хэн гэдэг шавийнх вэ гэдгийг мэдэх маш хэцүү. Ялгахын аргагүй.

Дэвтрийг шинээр нээхдээ яг ингэж хаяглана. Хаяглах журам хааяа солигдоноо. Тухайлбал, 3г ангийн сурагч гэдэг байснаа л 3-р ангийн Г бүлгийн сурагч гэж хаяглана ч гэх шиг. Журамтай байж дээ. Харин одоо тийм юм байдаг болов уу?

Бас багш маань цэвэрхэн сайхан дэвтрийн хавтсан дээр баллуураар сийлсэн тамгаараа улаан таван хошуу дардагсан.

12 мөнгөний дэвтрийг нэг хичээлийн жилд хичнээн олныг дуусгадаг байсан юм дээ. Энэ гэхэд дугаар 8 гэж байна шүү. Арын хуудаснуудаас харахад хичээлийн жил дуусах болоогүй байна даа. Өшөө ч хэд хэдийг дуусгасан байх.

Хуудас бүрийг дугаарлана. Бас урд хавтасны ард тэр үед "Хавтас бүтэн, Хуудас бүрэн" гээд л бичиж өгнө ш дээ. Сүүлдээ тэгэсхийгээд унтарсан байхаа.

Би 1985 онд энэ ангид шилжиж ирж байсан. Тэр үед би иймэрхүү бичгийн хэвтэй байжээ. Тэгээд энэ дэвтэр дуусахад миний бичгийн хэв Үржин багшийн шавь гэдгийг баталж эхэлжээ. Та нар хардаа. Багшийн эрдэм шавьд гэгчээр багш шавьдаа ямар их нөлөөтэй байнаа. Бид ч сайн багшийн шавь юм чинь азтай. Багш намайг гоё бичдэг байсан хүүхэд ийм хачин бичдэг болчихлоо гээд л үглээд байдагсан.

Энэ хуудаснаас ямар дурсамж санагдаж байна вэ? Ойлгомжтой байна. Манай багш асар их хөдөлмөрч хүн байсан болохоор бараг өдөр бүр цээж бичиг хийлгэнэ. Тэгээд зөндөө олон дэвтрийг хураагаад л аваад явна. Бүгдийг нь засч ирээд тарааж өгнө. Цээж бичиг хийсний дараа тухайн сэдвийг гэртээ заавал нэг удаа давтан хуулж бичнэ. Ингэж байхад хүүхэд сайн сурахаас ч яахав дээ. Би их сайн санаж байна. Лав л 3-р анги төгсөхөд манай ангийн 36 хүүхэд шалгалтаа өгөөд хэдэн онц, бас хэдэн сайн ч билээ, лав л 4-хэн дундтай, муу байхгүй төгсч байсан юмдаг. Лаг байгаа биз. Яг л энэ хуудсан дээрх шиг дүүрэн онц аваад . Гэхдээ "Худлаа Онц" яагаад ч биш гэдгийг шавь нар нь одоо яаж ажиллаж амьдарч яваа нь шууд харуулна.

Өдөр бүрийн он сараа тавиад л дараа нь "Ангид" гэж бичдэг байснаа "Ангийн ажил" гэж бичдэг болоод... "Гэртээ" гэдэг байснаа "Гэрийн ажил" гэдэг болоод л тэр үеийн боловсролын системийн журам, их маягланаа гэхдээ муудаагүй ...

Монгол хэлний хичээл дээр мэдээж дүрэм зөндөө үзнээ. Тэр бүгдийг хоёр талаар нь улаан зураас зурж тодруулнаа. Ямар одоонийх шиг гоё гоё олон өнгийн тодруулагч гэж байх биш. Хамгийн гол нь тодруулахдаа биш тодруулсныгаа толгойдоо үлдээх нь чухал байдгийг манай багш мэдрүүлж дээд зэргээр үлдээсэн.

Дахин нэг дурсамж байна. Алдаа гаргах ч юм уу, муухай бичиж байвал тэр үгийг багш улаан балаар бичиж өгөөд дууриалгаж хэдэн мөр бичдэгсэн. Яг л "М" үсэг шиг. Улаан бал гэснээс, тэр үед энэ чинь ховороо, гэртэй бал ч биш, бүр балны запас олдвол багшдаа өгөх гээд хадгалдагсан. Хэхэ

Шинээр дүрэм гарвал улаан бал юмуу харандаагаар хоёр талаар нь зураад л... Хүүхдүүд ч ихэнхдээ улаан харандаагаараа зурдаг байсан. Би ч сайн аав ээжийн буянаар дандаа л гоё гоё бал, бас тэр үедээ "25-н" гэгддэг "сумтай цагаан үзэг"-ээр бичдэг байсан даа. Тэгээд хөх черниль, сурагч черниль гээд л бичиж өгнөө. Харин хар черниль болон балаар бичихийг ерөөсөө зөвшөөрдөггүй байсан даа.

"Дөрвийн үзэг" олон хүнд танил харагдаж байгаа даа. Ил хошуутайгаар нь бичсэн хүүхдийн гар авах юм байхгүй ээ. Хөх юмуу, ягаан алаг. Заваарсан юм.

Та нар хар даа. Энд бид нарын цүнхэнд байсан олон зүйл байна даа. Дотно харагдаж байна уу?

Өө, бүр дэвтрийнхээ тухай бичиж байснаа хичээлийн хэрэгсэл болоод хадуураад явлаа.

Ганцхан дэвтэр хүүхэд насны ямар их дурсамжийг эргэн санагдуулж байнаа. Гайхалтай.